III rok 2006-2007

Warsztaty

Barbara Krajewska

Nie szary kamień

Wprowadzenie:
Był sobie raz Kamień, który nazywał się Szary. Wszystko w nim było szare: głowa i ciało, włosy i zęby, usta i oczy. Szary brzuch i ramiona, i nawet podeszwy od stóp. W dodatku Szary Kamień nie mógł zobaczyć niczego, co miałoby w sobie chociaż trochę innego koloru niż szary.
O szarej godzinie udawało mu się dojrzeć szarą mżawkę i szare pajęcze nici, niekiedy szaraka, szarą gęś lub gołębia, bardzo rzadko – szary oset lub sasankę.
Pewnego razu obok Kamienia przechodziła Księżniczka o Szarych Oczach. Włosy miała
jak strumień, a zęby jak małe srebrne rybki. I właśnie ten strumień objął Kamień, i Kamień
się zakochał. Wyciągnął do Księżniczki ramiona, ale co z tego, jeżeli mógł widzieć z niej tylko szare oczy?(…)
fragment „Bajki o szarym kamieniu” Zofii Beszczyńskiej

Cele:
– pobudzenie wyobraźni,
– rozwijanie twórczego myślenia,
– rozwijanie wrażliwości na kolory.

Przebieg warsztatu
Część I

Zapoznanie uczestników warsztatu z bajką Zofii Beszczyńskiej „O szarym kamieniu”.
Zachęcenie ich do wymyślenia własnego, pozytywnego zakończenia dla bajki, które zostanie później przedstawione na kamieniach.

Część II
Polecenie: Rozejrzyjcie się po okolicy i niech każdy znajdzie swój kamień, na którym namaluje swoje zakończenie dla bajki.
Popatrzcie na otaczająca Was przyrodę. Czy świat jest szary? Jakie kolory widzicie dookoła Was? Sprawcie, żeby szary kamień też zobaczył te kolory.
Korzystając z przygotowanych farb pomalujcie kamienie.

Konfrontacja
Obejrzenie wszystkich prac. Rozmowa o zakończeniach bajki. Co dalej stało się z kamieniem? A może księżniczka zamieniła go w coś?

Uczestnicy: grupa dzieci w wieku od 6 do 9 lat oraz każdy chętny do wzięcia udziału
w warsztacie.
Miejsce: park im. Marszałka J. Piłsudskiego w Łodzi.
Materiały: kamienie, farby, pędzle.
Czas: 1 godzina.

Bibliografia
Beszczyńska Z. (2002), Bajki o rzeczach i nie rzeczach, Wydawnictwo „Czarny kot“

Wybrane uwagi i refleksje
Ewa lat 9: „Kamień leży w parku i patrzy na całującą się na ławce parę.”
Dorota lat 9: „Kamień leży w morzu i widzi ryby i rośliny.”
Kuba lat 7: „Księżniczka zamieniła go we Frankensteina.”
Dominika lat 8: „Kamień stał się podobny do żony Michała Wiśniewskiego.”